Rozdział 33

Proszę! :) 

Mały prezencik, jak już wrócicie ze szkoły ; ] 

Ja dzisiaj nie poszłam, haha ;D

I dlatego zdążyłam skrobnąć ten oto rozdzialik :)

Miłego czytania życzę ; ]

---

~Eleanor~

Lou nie mógł wydusić z siebie ani jednego słowa... Ja w sumie też nie... Oni! Oni mieli wypadek! Wszystko we mnie się trzęsło. Chciałam krzyczeć, płakać, drzeć się, ale nie mogłam zrobić zupełnie nic...

-          Cii.. Spokojnie... Weźmiemy tamten objazd i pojedziemy do nich... – wyszeptał Liam, który był równie wstrząśnięty jak my... Musiał też na nas uważać, uważał to za swoją rolę. Jak on się czuł, wiedząc, że Harremu i Kindze, jego podpieczonym, coś się stało? A jeśli nie przeżyli? Nie, tego nie mogłam dopuścić do świadomości...

-          Chodź, Louis... – powiedziałam do płaczącego Boya i jakoś zaciągnęłam go do samochodu Liama. Usiedliśmy na tylnym siedzeniu, a Liam i Danielle z przodu. Lou przytulał się do mnie i z minuty na minutę był coraz bardziej nieszczęśliwy... Czułam to... Mocno go przytuliłam. Nie mogłam przecież zrobić nic innego...

~Kinga~

Obudziłam się po dłuższej chwili. Miałam ciemno przed oczami i byłam zmęczona jak nigdy, mimo tego, że przed chwilą spałam.

-          Halo? Słyszy mnie pani? – usłyszałam głos pielęgniarki. Wolno podniosłam rękę ku czołu i potarłam je.

-          Coo? Co się stało? – wyjąkałam. Kręciło mi się w głowie... Po chwili zobaczyłam lekarza i pielęgniarkę, którzy pochylali się nade mną.

-          To spowodowane wstrząsem mózgu, którego pani doznała. Nie powinna pani teraz się denerwować, powinna pani leżeć i odpoczywać, a nie wychodzić na korytarz. Poza tym ten wypadek mógłby zaszkodzić pani ciąży... – wyrecytował lekarz. Zamarłam. Położyłam rękę na swoim brzuchu i wyjąkałam :

-          Ale... Ale mojemu maleństwu nic nie jest, prawda?

-          Mamy nadzieję, że nie... Kiedy pani się już lepiej poczuje, zrobimy badania. Na razie błagam panią – niech pani leży. Z panem Styles jest na razie w porządku. Wrócił z operacji, jego stan jest stabilny – powiedział lekarz, a ja odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej u Harrego jest wszystko w porządku... Pokiwałam smętnie głową, a lekarz wyszedł. Pielęgniarka dała mi jeszcze jakiś koc i poduszki, a potem sama wyszła. Okryłam się kołdrą i wtuliłam twarz w poduszki. Byłam strasznie zmęczona...

~Liam~

Zaparkowałem samochód jak najbliżej wejścia, a po chwili całą gromadą wpadliśmy do holu szpitalnego. Ludzie gapili się na nas jak na wariatów, ale teraz nie było to ważne. W recepcji siedziała stara babka i grała w pasjansa.

-          Yyy... Dzień dobry panią... Nasi przyjaciele Harry Styles i Kinga Cole mieli wypadek... Gdzie możemy ich zobaczyć? – spytałem, kryjąc się pod maską opanowanego tatusia. Baba założyła okulary i spojrzała na nas spode łba.

-          Proszę się zidentyfikować. Nie mogę udzielić wam informacji na temat stanu pana Stylesa, ponieważ możecie okazać się paparazzimi – warknęła baba. Miałem ochotę jej wygarnąć, ale tylko westchnąłem.

-          Jesteśmy jego kolegami z zespołu. Może pani sprawdzić w Internecie – odparłem uprzejmie. Babka uruchomiła starą Mozillę i wystukała nazwę : „One Direction”. Taka stara a zna naszą nazwę. Szacun ; P Weszła w jakieś nasze zdjęcie i zaczęła porównywać. Po chwili się rozjaśniła.

-          Pan Payne i pan Tomlinson! Przepraszam za pomyłkę, nie mogłam państwa rozpoznać... – tłumaczyła się nam, lekko się jąkając. To taka staruszka może być naszą fanką?! O.O

-          Może pani nam powiedzieć w końcu, gdzie jest Harry?! – krzyknął Louis, przytłoczony całą tą sytuacją.

-          Jasne, jasne... Przepraszam... – powiedziała nerwowo i wyjęła jakiś papier. – Mogą panowie dać mi autograf? Dla... eee... Dla córki?

-          Ech... Jasne – rzuciłem i razem z Lou szybko się podpisaliśmy. Nawet w takiej sytuacji trzeba być uprzejmym...

-          Dziękuję Wam serdecznie! – uśmiechnęła się baba. – Pan Styles jest operowany, a pani Kinga jest na 3 piętrze w sali numer 33.

-          Dziękujemy – mruknęliśmy i szybko pobiegliśmy do wind. Najpierw chcieliśmy poczekać pod salą operacyjną na Harrego. Trzeba się dowiedzieć co z nim...

                                                                        ***

Przemierzaliśmy korytarz Oddziału Intensywnej Terapii. Nagle zobaczyłem znajomą sylwetkę.

-          Nie, no nie wierzę! – krzyknąłem, nieźle wkurzony.

-          Liam, co się stało? – spytała zaniepokojona Danielle.

-          Kacper tu jest! – zawołałem.

-          Co?! – wrzasnęli wszyscy i dostrzegli to, co ja. Podeszliśmy do blondyna, żeby się z nim rozmówić.

-          Kacper! Co ty tu robisz?! – zawołałem, podchodząc do niego. Podskoczył na krześle jak oparzony.

-          Ja... Ja przyszedłem odwiedzić przyjaciół! Filip też tu jest i pewnie... pewnie lada chwila umrze... – wymruczał i wbił wzrok w podłogę. Zrobiło mi się go żal... W końcu był naszym przyjacielem bez względu na to, co się stało, co zrobił i co było. Lou i Ele poszli się dopytywać o Harrego, a ja z Danielle pocieszaliśmy Kacperka.

-          Na pewno... Da się coś zrobić – pocieszała go Dan, przytulając go. Okazało się, że dziewczynie Kacpra, która była tu z nim, nie podobało się to, więc Danielle zostawiła blondyna w spokoju.

-          Musimy iść dowiedzieć się, co z Kingą i Harrym. Idziesz z nami? – zapytałem Loczkowatego nr.2

-          Ja... Ja tu posiedzę... – rzucił Pan Wredny Lok i wziął za rękę Elizę.

-          Jak chcesz... Chodź Liam – odpowiedziała mu Danielle, sama biorąc mnie za rękę. Dodawała mi otuchy, cieszę się, że jesteśmy tu razem. Bez niej nie dałbym rady... Kocham ją! Jest całym moim życiem <3 Ale teraz nie było czasu na czułości... Podeszliśmy do Ele i Lou.

-          I jak? – zapytała ich Dan. Lou zagryzł wargę.

-          Harry parę minut temu skończył być operowany. Miał w głowę wbite kawałki szkła, wstrząs mózgu, był cały poobijany i połamany, ale... żyje! Żyje i jego stan jest stabilny – uśmiechnęła się Ele, wiedząc, że Louis nie dałby wymówić żadnego słowa.

-          Cieszę się – powiedziałem niemal równo z Danielle. Uśmiechnęliśmy się do siebie. W nasze serca wstąpiła na nowo nadzieja. Wypadek tylko wyglądał groźnie. Na pewno wszystko się ułoży w swoim czasie...

-          Idziemy do Kingi! – zakomenderowała Eleanor, prowadząc Louisa za rękę, jak na smyczy xd Lou był jakby na innej planecie. Nieobecny duchem. Potrząsnąłem nim i wrócił do rzeczywistości. Choćby częściowo xd

-          Nie łam się! Bądź tym wesołym, durnym Louisem co zwykle : ) – uśmiechnąłem się do niego pokrzepiająco. Blado się uśmiechnął i wziął się w garść.

-          Masz rację! Nie warto się załamywać! – wzniósł okrzyk i zagryzł go marchewką xd

-          I to jest nasz Lou! – zaśmiała się Danielle i nacisnęła przycisk trzeciego piętra.

                                                                  ***

Szliśmy korytarzem, raz po raz zerkając do sal i wzrokiem szukając Kingi. Wreszcie na końcu korytarza znaleźliśmy jej salę.

-          Puk, puk? – zapukał Louis, jakby pytająco xd Wleźliśmy do sali, nie czekając na odpowiedź. Kinga smacznie spała, ale wyglądała jak ofiara tragedii... Bandaż na głowie i siniaki na całym ciele. Wyglądała jak blady kościotrupik :< Usiedliśmy wokół niej.

-          Jak myślisz? Kiedy się obudzi? – spytałem Danielle. Wzruszyła ramionami.

-          Dajmy jej spać. Musi dojść do siebie po tym wypadku. Hazza gorzej go zniósł... – powiedziała moja dziewczyna i uścisnęła moją rękę. Po chwili do sali wlazła pielęgniarka. Już miała nas wygonić, kiedy ją zamurowało. Zrobiła wielkie oczy.

-          Louis i Liam! – wyjąkała. – Co za zaszczyt!

-          Jaki tam zaszczyt! Przyszliśmy odwiedzić naszych przyjaciół! Poza tym pani sama wie, że na sali operacyjnej leżał Harry... – powiedział Lou dziarsko. Pielęgniarka zaśmiała się.

-          Nie miałam okazji zobaczyć go na żywo, wybaczcie więc to najście... – zaczęła się gapić w swoje buty i nerwowo skubać końcówkę swoich brązowych loków.

-          Nie szkodzi... Fanki nas znajdą wszędzie! – zaśmiałem się, a dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało.

-          Byłoby to z mojej strony bezczelne, prosząc o autograf? – spytała nieśmiało.

-          Babka z recepcji już nas o to pytała! – zaśmiała się Danielle. Pielęgniarka zarumieniła się.

-          Hmm... To moja mama xd Też jest waszą fanką!

-          Cieszymy się, że cały szpital nas wielbi! – zaśmiał się Louis. – Z chęcią damy ci jeszcze jeden nasz autograf :D

-          Och... Dziękuję! – zawołała i dała nam notesik, żebyśmy się podpisali. Zrobiliśmy to bez wahania. Cena sławy – dawanie autografów gdzie popadnie i w każdej sytuacji. Normalka. Miła pielęgniarka wzięła też autografy od Dan i Ele, a potem szybko się ulotniła.

-          Cały personel na nas leci! – zawołał Lou i uśmiechnął się szarmancko. Odzyskał nastrój do żartów i dobry humor! To dobrze! To jak obietnica, że wszystko wróci do normy : )

~Kinga~

Obudziłam się, otoczona przez przyjaciół : )

-          Jak się czujesz, skarbie? – spytała Danielle, całując mnie w oba policzki.

-          W porządku... Co z Harrym? Byliście u niego? – tylko to mnie interesowało.

-          A gdzie : „Louis! Jak minął dzień, kochanie ty moje”?! – krzyknął brunet xd Jak mi brakowało jego humoru przez te kilka godzin spędzonych w szpitalu : )

-          Daj jej spokój! Nie widzisz, w jakim jest stanie? – warknął na niego Liam. Lou skurczył się w fotelu i coś tam mruknął xd

      -    Lekarz mówił, że jego stan jest stabilny. Będzie w porządku, kotku – Ele zaśmiała się łagodnie i puściła mi oczko. Uśmiechnęłam się ; ) Dzięki przyjaciołom znów poczułam przypływ sił i chęci do życia :D Dzięki nim wiem, że Harry wróci do mnie cały i zdrowy! Byłam tego pewna na bank! : )
---
Czekam na Wasze opinie w komentarzach! :D <3
---
A parę bonusów xD
MÓJ RYSUNEK ONE DIRECTION IN HOGWART! :D <3

 TEN RYSUNEK ZROBIŁAM NA KSZTAŁCENIU JAK KACPER MAZAŁ TABLICĘ! xd
Ten ludzik pod spodem, na którego pluje Niall, to właśnie Kacperek :)

OBIECAŁAM WIOLI, ŻE DODAM SWOJE ZDJĘCIE xD
Może byłyście ciekawe jak wyglądam, a może i nie, ale wstawiam, żeby przybliżyć Wam moją osobę ; D
WIOLA - TERAZ TWOJA KOLEJ ZE ZDJĘCIEM ; )