Rozdział 28

~Niall~

-          Masz, kupiłyśmy ci coś ;P – warknęła zajadle brunetka/Cathy. Blondynka, która nazywała się Ellie, dała mi ogromną paczkę z jedzeniem z Nandos. Dziękowałem Bogu, że chociaż tą sprawę mamy załatwioną : ) xd

-          Eeee... Dziękuję – powiedziałem, zakłopotany. Brunetka zaśmiała się. Ona chyba ma coś z mózgiem, naprawdę... O.o

-          Nie masz za co. I tak dzisiaj wylatujesz. Ellie, przypilnuj go. Ja muszę jeszcze coś załatwić – rzuciła Cathy i wyszła z pokoju. Rzuciłem się na żarcie, jak wygłodniałe zwierzę xd No trudno... Nie mogę powstrzymać instynktu! xd Ellie wyswobodziła mi ręce i nogi z więzów, żebym mógł normalnie zjeść.

-          Wiesz, Niall... – po chwili się odezwała. Pilnie słuchałem, nadal jedząc. – Nie rozumiem Cathy... Jak można tak kogoś traktować! To okropne, niemoralne, zwierzęce!

-          Dokładnie... Poza tym... Zostawiłem przyjaciół i dziewczynę bez pożegnania... Tęsknię za nimi – wyznałem, zostawiając na moment jedzenie. Żołądek miałem splecony w wielką kokardkę.

-          Za bardzo tęsknię za Martiną i resztą, żeby jeść – dodałem i odsunąłem od siebie pudełko. Ellie pokiwała współczująco i zabrała ode mnie resztki, które nie były aż tak duże xd

-          Ja... Póki Cathy nie ma... Wypuszczę cię – powiedziała, a ja od razu się ożywiłem. – Uciekaj, byle daleko. Tam, gdzie nikt cię nie znajdzie! Nie możesz wracać, inaczej Cathy cię znowu uprowadzi. Proszę, zrób jak mówię. Nie mogę patrzeć, jak tutaj siedzisz i cierpisz... – dokończyła, cała przepełniona smutkiem i współczuciem. Kochana, wrażliwa dziewczyna...

-          Dziękuję ci, Ellie. Masz wielkie serce : ) – uśmiechnąłem się szczerze i dziewczyna się rozjaśniła.

-          A teraz szybciutko zwiewaj! – zawołała i zeszliśmy do frontowych drzwi. Otworzyła je na oścież. – Zmykaj!

-          Dziękuję! I... Pa :] – pomachałem jej na pożegnanie i szybko oddaliłem się ulicą. Muszę znaleźć Martinę i to w trybie NOW!

~Martina~

Obudziłam się pomiędzy kanapą/Tedem a lodówką. Muszę chyba bardzo tęsknić za Niallem... Przytulałam wielkie chipsy, a po podłodze walały się puste papierki... Niemożliwe, że sama to zżarłam ;/ A może...? :O Potrząsnęłam głową i wstałam. Wszystkie dziewczyny jeszcze smacznie spały. Postanowiłam się gdzieś przejść, odsapnąć, zaczerpnąć świeżego powietrza. Weszłam do łazienki. Umyłam się, uczesałam i (w przypływie tęsknoty za Niallem) ubrałam się w TO.  Później się pomartwię, jak ludzie będą mnie wytykać palcami na ulicy ; P Zresztą i tak wszystko jedno... Zostawiłam dziewczynom wiadomość, że wychodzę i wypadłam na ulicę. Szłam spokojnie, z rękami w kieszeniach bluzy i gapiłam się pod nogi. Jak ja bym chciała, żeby blondynek w końcu wrócił... Nagle prosto we mnie wleciał jakiś chłopak! Oboje wylądowaliśmy na ziemi, a nasze zadki były całe obolałe xd

-          Boże, przepraszam... Nic ci nie jest? – zapytał chłopak i podał mi rękę, żebym mogła się podnieść. Potrząsnęłam włosami i otworzyłam oczy. Przede mną stał Horanek we własnej osobie!

-          Niall! – krzyknęłam równocześnie z nim, tyle że on wrzasnął : „Martina!” xd Wpadłam mu w objęcia, a on mocno mnie przytulił.

-          Jezu... Jak ja się o ciebie martwiłam, tak tęskniłam! – zawołałam i zaczęłam płakać, mocząc mu koszulkę.

-          Marti... Nie płacz! – powiedział i pocałował mnie w czoło. – Przecież jestem, nic się nie stało!

-          Ale mogło... Boże, Niall! Tak się o ciebie bałam, nie dawałeś znaków życia... Tak tęskniłam – powtórzyłam, znów mocno się do niego tuląc.

-          Mówiłam sobie : „Wybaczę mu wszystko. WSZYŚCIUTKO. Byle by tylko wrócił...” – dodałam, nadal płacząc. Nialler odsunął mnie lekko od siebie i otarł moje łzy.

-          Marti... Już wszystko dobrze, w porządku. Jesteśmy tu razem – wyszeptał i czule mnie pocałował, odganiając moje smutki i niepewności. Mocniej do niego przylgnęłam, a on objął mnie i przyciągnął do siebie, jakbyśmy już mieli nigdy się nie rozstawać... I chciałabym, żeby tak było <3

                                                                         ***

Kiedy trochę ochłonęliśmy, szliśmy za rękę do domu. Teraz wszystko było w komplecie, szczęśliwe i poukładane : ) Niech się dzieje co chce, żebym tylko nie straciła Nialla po raz 2...

-          Widocznie bardzo, bardzo, bardzo ci mnie brakowało. Od stóp do głów „Niall” – uśmiechnął się, podnosząc mnie do góry i czule całując.

-          Przecież wiesz – także się uśmiechnęłam i odwzajemniłam pocałunek. Trwaliśmy tak długą chwilkę, musieliśmy się sobą nacieszyć po tych paru dniach rozłąki xd

-          Zastanawia mnie... Gdzie ty tak w ogóle byłeś? – spytałam, kiedy stykaliśmy się czołami, stojąc niemal na środku ulicy xd Na szczęście nie było dużo ruchu ulicznego : ) Nialler lekko się odsunął, ujął moją dłoń i bezpiecznie przeprowadził mnie na drugą stronę ulicy.

-          Wiesz... Jak dojdziemy do domu to wszystko ci opowiem – obiecał i ruszyliśmy, idąc bez słowa. Nie była to niezręczna cisza. Po prostu szliśmy i napawaliśmy się swoją nareszcie odzyskają obecnością : ) Kiedy dotarliśmy do domu, na drzwiach wisiała karteczka : „Jesteśmy u dziewczyn. Klucz tam gdzie zawsze PS : W domu syf, to przez Kacpra ~Harold x.” Uśmiechnęliśmy się do siebie, a Nialler wyjął z rynny klucz xd Jak Harry wymyśla takie dziwne kryjówki?! xd „Tam gdzie zawsze” tzn. rynna, „wiecie gdzie” tzn. wycieraczka, „znajdźcie sobie” tzn. na dachu, za kominem, a co innego znaczy : w krzakach za domem xd Wsunęliśmy klucz do zamka i przekręciliśmy. Niall poszedł się umyć i przebrać w inne ciuchy, a ja zobaczyłam to, co Hazza określił mianem : SYF. Ja bym to nazwała tajfunem, huraganem lub trzęsieniem ziemi O.o Wszystko było porozwalane, po podłodze walały się pudełka po pizzy, latało pierze, TV było w kącie, żaluzje i rolety na wpół zamknięte, na podłodze i meblach leżały brudne ciuchy, na kanapie była zaschnięta ślina (O.O), stolik przewrócony, chyba ktoś naszczał do kąta (!!!), lampa chwiała się niebezpiecznie, a na brudnych talerzach bakterie właśnie wytworzyły koło O.o Nie, ja tego sprzątać nie będę!!! Kacper będzie sprzątał, choćbyśmy musieli przywiązać go do ściany i pilnować! -.- Zostawiłam wszystko, tak jak było i zaczekałam na Niallera pod łazienką. Po chwili wyszedł z niej czysty, przebrany i wykąpany blondynek :)

-          Nareszcie jesteś! – uśmiechnęłam się i dałam mu słodkiego buziaczka :* - Nie wchodź do salonu i kuchni, dobrze ci radzę! xd

-          A czemuż to? – spytał, lekko zdezorientowany xd

-          Uwierz mi na słowo O.o Nie chcesz tego wiedzieć! – zawołałam.

-          Może pójdziemy do sypialni? No wiesz... Sprawdzić, czy wszystko jest w porządku ;3 – uśmiechnął się Niall i zadziornie przegryzł wargę. Zaśmiałam się lekko.

-          Jasne! Może wypróbujemy łóżko? No wiesz... Trzeba zobaczyć, czy jeszcze działa ;3 – ja także przegryzłam wargę filuternie ;] Niall także się zaśmiał i wziął mnie na ręce. Zaczęliśmy się namiętnie całować, kiedy Nialler niósł mnie po schodach do naszej sypialni. Na szczęście była w całkiem dobrym stanie :D Blondyn zamknął drzwi na klucz, a potem zwrócił się do mnie... ; ) Zaczęliśmy się coraz goręcej i namiętniej całować, a potem zaczęliśmy wypróbowywać, czy łóżko jeszcze jest całe ; ]

(Resztę sobie dopowiedzcie! :DD)

~Agnes~

Chłopcy przybyli do nas akurat w tym momencie, kiedy skończyłyśmy się przebierać : ) Ubrane byłyśmy tak : Danielle, Eleanor, Kinga i Ja. Postawiłyśmy na One Direction Style ;D

-          Wow! – wykrzyknął, jakże inteligentnie, Lou.

-          I to są nasze dziewczyny! – uśmiechnął się Zayn i podszedł do mnie, całując mnie na powitanie <3 Oczywiście wziął ode mnie jedną bransoletkę z napisem : „<3 Zayn” xd i paradował z nią po całym pokoju :D

-          Co robimy? – spytał Hazza z Kingą w ramionach xd Widocznie domagała się znalezienia jakieś szafy lub krzaków xD Harry, co było dziwne, nie wykazywał chęci do tentegowania xd No w sumie... Robią to chyba 100 razy dziennie O.o xdxd Dobra, nie powinnam myśleć o takich rzeczach, to ich sprawa xdxd

-          Tak bez Martiny? Wyszła chyba 2,3 h temu! – zawołała Eleanor, która jadła z Louisem marchewkę po połowie xd

-          Może poczekamy na nią? – zaproponowała Danielle.

-          Nie... Jak dotąd nie wróciła... – zaoponował Liam, przytulając swą dziewczynę xd

-          Mam nadzieję, że nie zniknie jak Niall! – powiedziałam, masując sobie ramiona dłońmi. (A propos ramion... Kinga, dalej mam ślady po twoich pazurach!!! Boli!!! -.- /A.)

-          Na pewno nie! – zaprotestował Zayn, ale mimo tego, wszyscy wylecieli na oślep z mieszkania, w celu szukania zguby. Jedyna normalna (czyli ja) zamknęła drzwi za nimi. Wszyscy gdzieś się rozproszyli, więc zostałam sama. Super -.- Jak ja to lubię. Ruszyłam wolno ulicą i nagle... zobaczyłam Kacpusia parę ulic dalej. Gadał z jakimś brunetem. Podeszłam bliżej, ale na tyle daleko, żeby mnie nie zauważył.

-          Masz towar, Gustavo? – spytał szeptem.

-          Sí, sí – odpowiedział gość nazwany „Gustavo” i podał mu woreczek z białym proszkiem O.o Kacperek wyjął grubą kasę i zapłacił dealerowi. OMK! Co ten debil robi?!?!

-          Gracias. Jutro o ten sam czas, sí? – spytał Gustavo.

-          Taa... Sí, sí i co tam jeszcze. Do zobaczenia! – zawołał Kacper.

-          Adiós! – odkrzyknął Gustavo i się oddalił. Kacpuś odszedł w przeciwną stronę. Ja, oczywiście za nim. Jezu! Narkoman! Tego nam jeszcze brakowało! Schował proszek do kieszeni kurtki i powędrował w jakiś ślepy zaułek... Jejuniu! Matko Jedyna! OMK! OMK! Już wiem, dlaczego jest taki porąbany i dziwny... Ale z drugiej strony... Trzeba mu pomóc! I to szybko!!! Nadal go śledziłam, kiedy usiadł w kąciku i zaczął palić to świństwo! Dosiadło się do niego jego „towarzystwo”. Chłopak i dziewczyna. Ci z kolei wciągali proszek przez nos! O.o Nie no, nie wytrzymam! My się znaliśmy od małego, byliśmy przyjaciółmi, a tu takie coś nam Kacperek odstawia! Nie no, DOŚĆ! Wpadłam prosto w środek narkotyzujących się nastolatków. Kacpusiowi fajka wypadła z ust.

-          AGNES! – krzyknął, w pośpiechu chowając kokę.

-          Nie wysilaj się. Widziałam wszystko... – wypaliłam. – Kacper, jak mogłeś?! – krzyknęłam.

-          Ja... To jakoś samo przyszło... Dowiedziałem się, że po tym jesteś szczęśliwszy i chciałem spróbować... Nie wiem, czy jestem przez to szczęśliwszy, ale spotkałem przez kokainę wspaniałego kumpla i wspaniałą dziewczynę... – wymruczał coś, bo był na haju...

-          Jezu, Kacper! Czy ty się sam słyszysz?! Zapewne nie. To nie jest towarzystwo dla ciebie! Stoczysz się. Co ja gadam... Już się stoczyłeś! Ile on to bierze? – spytałam do blondynki, która była lekko zaskoczona albo i wstawiona.

-          No nie wiem... Z tydzień, może dwa. Ale nie bój się, kotku. Z nim jest wszystko w porządku – uśmiechnęła się. Myślałabym, że szczerze, gdybym nie spotkała jej w takich okolicznościach. Wkurzyłam się.

-          Kacper, dość! Wracamy do domu! – wrzasnęłam. Kacperek zaśmiał się gorzko.

-          Nigdzie nie idę! Oni przynajmniej mnie docenili, nie to co wy! Wy macie w głowie tylko to pieprzone One Direction! Zmieniłyście się razem z Kingą, od kiedy ich spotkałyście! Ja nie byłem już wtedy ważny! Mieliście mnie gdzieś! Teraz jestem szczęśliwy! Z nimi! Z Filipem i Elizą! (xd) – zawołał i znowu pociągnął z fajeczki o.o Nie wytrzymałam.

-          Idziesz ze mną, ale już! – krzyknęłam i pociągnęłam go za rękę. Nie opierał się tylko po prostu szedł za mną z głupkowatym uśmiechem. Dotarliśmy aż pod sam dom chłopaków. Właśnie mieliśmy wbijać na chatę...

 ~Kinga~

/chwilę wcześniej/

Niestety nie znaleźliśmy Martiny. W końcu mój kochany chłopak wpadł na pomysł, żebyśmy poszli do niego do domu coś wypić, a potem kontynuować poszukiwania. Jeśli w jednym zdaniu jest „Harry” i „wypić” to na pewno nie ma tam słowa „napój bezalkoholowy” xd Oczywiście dom to był totalny brud, smród i ubóstwo -.-

-          Gdzie zamierzacie coś wypić?! Tu jest taki syf, że boję się czy dożyjemy jutra! Te bakterie chyba wytworzyły broń nuklearną czy coś w tym stylu! O.o – krzyknęłam.

-          E tam. W ogrodzie jest barek! – uśmiechnął się Hazza i razem z resztą chłopaków – wybiegli. Dziewczyny (w tym i ja) zostały na miejscu.

-          Chodźmy sprawdzić na górze. Drzwi frontowe były otwarte, Marti musi gdzieś tu być! – zawołała Danielle, przekonana do granic możliwości xd

-          Jasne. Chodźmy. Może jest w swoim pokoju? – podzieliła się swą zacną myślą Eleanor. Uczyniłyśmy tak. Wbiłyśmy do pokoju Martiny. Drzwi były zamknięte, ale mój celny kopniak je z łatwością otworzył : )

-          Awwww ;3 – zaskomliłyśmy wszystkie, wchodząc do pokoju. Martina spała w ramionach Nialla i oboje się błogo uśmiechali przez sen... Boziu, jak oni słodziutko razem wyglądają :* No normalnie cud, miód i posypka xdxd

-          Są tacy słodcy <3 – wyszeptała Ele, nie budząc śpiochów.

-          Z ust mi to wyjęłaś! – zaśmiała się Danielle.

-          Dajcie im trochę pospać : ) – zawołałam i zamknęliśmy drzwi. Poleciałyśmy do ogrodu, drąc się : „ZGUBY SIĘ ZNALAZŁY! OBJE! :D” xd Chłopcy nie mogli uwierzyć, więc także poszli do pokoju Marti i Nialla, oglądając ten jakże wielki cud xd Kiedy byliśmy upewnieni, że wszystko było już super, zeszliśmy na dół. Chłopcy oczywiście musieli ten cud oblać i to obficie! Otworzyli odświętną whisky Harrego, którą trzymali na jakąś ważną okazję. My tu pijemy w najlepsze, a tam przez drzwi frontowe wpada Agnes i ciągnie za sobą jakiegoś menela! Ej, zaraz, zaraz! To nie menel! TO KACPER!!!

----

Szkoda mi było cierpiącej Martiny, serduszko mi się krajało L, więc Niall wrócił! :D Więc w tym rozdziale Wielki Come Back Nialla, a w następnych – akcja :) Kacper – narkoman. Będzie się działo : D Bez Kingi jest jakoś tak fajnie ; ) Nie ma poprawiania tych wkurzających błędów : )) PS : Musiałam to wszystko przemyśleć przez noc i doszłam do wniosku, że nie dam się zniszczyć tym idiotom :) Filip, Kinga i Kacper : Ogarnijcie dupę : ) Mój blog, nie wasz, więc wynocha :D Agnes robi co chce i się nie załamuje! :D /A.