Rozdział 5

~Martina~

Późnym wieczorem, wymęczona za wszystkie czasy, wróciłam do domu. Tam czekała mama.

-          Nareszcie jesteś! – zawołała i mnie przytuliła.

-          Nom, jestem, jestem – uśmiechnęłam się.

-          Nie mogę uwierzyć, że dzisiaj skończyłaś szkołę, jesteś już taka duża... – chlipnęła mama. Zaczyna się. Przyszedł ojciec.

-          Pamiętam, jakby to było wczoraj, że poszłaś do pierwszej klasy i wszędzie chodziłaś z Niallem – powiedział tato, oglądając moje oceny. Pokręcił głową z niedowierzaniem.

-          Ty musisz być chyba genialna! Cały czas spędzasz z przyjaciółmi, w ogóle się nie uczysz, a na świadectwie masz same 4, 5 i 6! Cud! – zawołał. Mama się uśmiechnęła.

-          I postanowiliśmy z ojcem, że na 18 urodziny, kiedy będziesz miała prawo jazdy, to kupimy ci samochód, o jakim dawno marzyłaś! – powiedziała. Nie mogłam uwierzyć! Byli tacy surowi, ale jednak mnie kochali!

-          Och, dziękuję wam! – uściskałam ich.

-          Kochamy cię!

-          Ja was też!

                                                                        ***

Byłam cała rozpromieniona. Wzięłam długą, relaksacyjną kąpiel i ubrałam się w piżamkę w żyrafkę. Wzięłam kocyk na siebie i wyszłam na balkon, żeby się przewietrzyć.

-          Hej, Niall! – zawołałam, widząc że Nialler także się przewietrza xd.

-          Hej, Marti – powiedział, ale jakoś tak smutno.

-          Co się stało? – zapytałam. Wzruszył ramionami.

-          Nienawidzę, jak taki jesteś – westchnęłam. – Przełażę do ciebie – dodałam. Wzięłam na siebie bluzę i wskoczyłam na jego balkon. Dziękowałam Bogu, że mieliśmy balkony zaraz koło siebie i mogliśmy w każdym momencie do siebie iść, nawet jak rodzice nie pozwalali xd Przyszłam raz cała z błota, z patykiem w ręku. Rodzice się wściekli i wyrzucili Nialla, mówiąc na niego : „To złe chłopczysko!” Potem uważaliśmy, żeby nas nie nakryli i po bitwach myliśmy się dokładnie xd Wracając do tematu, byłam u niego na balkonie. Ten sobie stał, nie patrząc na mnie.

-          No co się dzieje? – spytałam, przytulając go. Westchnął.

-          Bo wiesz... Wtedy w tym barze karaoke jakiś facet oglądał mój występ. Powiedział, że świetnie śpiewam i powiedział, że zrobiłbym świetną karierę. Tylko...

-          Przecież zawsze o tym marzyłeś! Dlaczego nie?

-          Musiałbym wtedy pojechać do Wielkiej Brytanii...

-          No i co? Przecież jest zaraz obok Irlandii.

-          Na stałe bym musiał tam pojechać... – dokończył smutno. Ja też posmutniałam.

-          Zgodzisz się? – spytałam smutno.

-          Z jednej strony to moje wielkie marzenie, wtedy bym zarobił kupę forsy i bym pomógł trochę mamie, ale z drugiej... nie chcę cię zostawiać... – powiedział. Usiedliśmy na ławeczce balkonowej, a ja narzuciłam na nas koc, bo była trochę zimno. Chwilę siedzieliśmy w milczeniu rozmyślając.

-          Wydaje mi się, że dobrze by było jakbyś tam pojechał. Zostaniesz wielką gwiazdą! – przerwałam to smutne milczenie.

-          Nie ma gwarancji, że...

-          Ale przecież jesteś wspaniały! Śpiewasz jak zawodowiec, umiesz grać na gitarze! Masz ładną buźkę, czego ci jeszcze brakuje? – zawołałam. Uśmiechnął się blado.

-          Pewnie masz rację, ale... ja bym nie wytrzymał tak długo tam sam... bez domu, bez przyjaciół, bez ciebie, bez dziewczyny, którą kocham... – powiedział, patrząc na księżyc, który zawisł w powietrzu i oświetlał balkon i nas na nim. Odważyłam się zapytać.

-          A kim jest ta dziewczyna, którą kochasz? – spytała. Uśmiechnął się lekko.

-          Hmm... Dowiesz się w swoim czasie, wolę nie zaperzać – dodał, pokazując mi język.

-          No wiesz co! – zawołałam, udając focha.

-          No nie fochaj się, Marti. Dowiesz się szybko – powiedział, przytulając mnie. Jeszcze troszkę pogadaliśmy i zasnęliśmy, opatuleni kocem.

                                                                            ***

Rano obudziłam się wtulona w Nialla. Obejmował mnie ramieniem i przytulał do siebie. Jakie to było słodziutkie : ) Jakby to Justin zobaczył to by mnie normalnie zabił! Jednak jego tutaj nie było i mogłam jeszcze trochę poleżeć, przytulona do swojego przyjaciela. Chwilę jeszcze rozmyślałam o kim on mógł mówić. Miałam wrażenie, że jakiś ważny szczegół mógł mi umknąć. No nic, nie będę się zadręczać.

-          Dzień dobry, śpiochu! – zawołałam, budząc irish boya.

-          Jeszcze chwilkę, mamusiu – mruknął, zabierając cały kocyk.

-          WSTAWAJ! Żarcie na stole! – użyłam perswazji.

-          GDZIE?!?! – wrzasnął i spadł z ławeczki. – Auć! : (

-          Oj wstawaj – powiedziałam i go podniosłam.

-          W nagrodę zrobisz mi śniadanie! – rzucił, obrażony. Zaśmiałam się.

-          OK. Tylko najpierw się ubiorę, żeby twoja mama zawału nie dostała na mój widok xd

-          No ok. Za 20 minut masz być gotowa, bo pójdę po ciebie! – zagroził. Uśmiechnęłam się.

-          Spróbuj! Ale wyrobię się, bez obaw! – zawołałam i przeskoczyłam na swój balkon. Szybciutko wzięłam prysznic, umyłam zęby, uczesałam się w kucyka na czubku głowy i ubrałam w to : (by Kinga :*) . Przeskoczyłam na jego balkon. Zobaczyłam, że go zamknął! Niech go! Leżał sobie na łóżku i słuchał muzyki, a okno nad nim było otwarte. Nie chciałam przepuścić takiej okazji! xd Wskoczyłam przez okno, skacząc na niego i wrzeszcząc : „NIESPODZIANKA!” xd

-          Aaaa!!! Martina! Zawału bym dostał! – wrzasnął, wkurzony. Westchnęłam.

-          No nie fochaj się, blondynku – uśmiechnęłam się i zaczęłam go łaskotać. Momentalnie zaczął się śmiać.

-          Marti! Dobra, dobra, nie jestem fochnięty! Puść mnie! – zawołał, leżał na podłodze, a ja na nim siedziałam i tryumfowałam.

-          Heh, wygrałam! A teraz chodź, żarłoku. Zrobię ci breakfast ; ) – rzuciłam i zawitałam w jego kuchni. Otworzyłam lodówkę.

-          No tak – stwierdziłam. – Trzeba iść po zakupy, jak zwykle wszystko wyjadłeś!

-          Nie moja wina! Mój żołądek ma swoje zasady, a teraz kona z głodu! – powiedział żałośnie.

-          Ech... Idziemy na zakupy, podążaj za mną – rzuciłam i poszliśmy. W supermarkecie Nialler wrzucał do koszyka prawie wszystko, co było na półkach!

-          Masz tyle kasy?! – zawołałam.

-          Yyy... No nie xd – palnął.

-          To odkładaj! Bierzemy tylko najważniejsze rzeczy – powiedziałam, a on poodkładał. Zrobiliśmy najpotrzebniejsze zapasy, a Niall wrzucił jeszcze trochę słodyczy i colę.

-          Ale kiedyś będę miał tyle kasy i kupię tyle, ile będę chciał! – powiedział.

-          Czyli, że podjąłeś już decyzję? – rzuciłam, udając, że wcale nie jestem smutna.

-          Mówiłem ci, że mi ciężko, ale... tak, raczej tak. To pewnie najlepsza okazja, jaką dostanę w życiu – powiedział. Pokiwałam głową.

-          Rozumiem. Cieszę się, że będziesz wtedy szczęśliwy. I... i będę za tobą tęsknić – powiedziałam, kiedy byliśmy już w drodze do domu. Po moim policzku spłynęła łza. Niall mocno mnie przytulił.

-          Ja za tobą też, Marti. Ale pamiętaj, zawsze możesz do mnie przyjechać! Będziemy cały czas rozmawiać, jakbym nigdy nie wyjechał!

-          Ale... Rozmowy nie zastąpią mi twoich przytuleń. One są takie wspaniałe <3 – powiedziałam i mocniej go przytuliłam.

~Niall~

Wróciliśmy do mnie do domu i zaczęliśmy robić omlety. Uśmiechała się do mnie i miło gadaliśmy. Kurczę... Wczoraj na balkonie... Czemu po prostu nie powiedziałem jej, co czuję? Pewnie bym dostał, ale miałbym to za sobą... Cały czas mnie męczy, że ona jest z tym Justinem, a on jest taki zazdrosny i zaborczy... A ja po prostu cały czas nie mogłem przestać myśleć o tym, jak bardzo ją kocham!

-          Niall! ŁAP! Leecii!!! – wyrwała mnie z zamyślenia Martina.

-          Co?! – wrzasnąłem, a omlet wylądował wprost na mojej głowie! Marti zaczęła się tarzać po ziemi ze śmiechu. – Ej no! Ty rzuciłaś!!!

-          Hahahahhahahahahahahah! Ale ty tak śmiesznie się wkurzasz! xd – zaczęła się jeszcze głośniej śmiać. Ja też nie mogłem się powstrzymać i dołączyłem do niej.

-          No faktycznie było śmiesznie :D – zawołałem i pomogłem jej wstać z ziemi.

-          Dobra, ja zabiorę ci tego omleta z twoich włosków – rzuciła i pomogła mi zabrać to COŚ z mojej nienagannej fryzury xd Później zaczęliśmy się zajadać omletami z serem i grzybami. Marti po prostu była mistrzynią w gotowaniu! Uwielbiałem jej śniadania, nie to co te fast-foody. Kocham jej jedzenie bardziej niż Nandos, a to jest coś! ; D Potem pooglądaliśmy jakiś film, a Martina poszła do domu, bo pewnie jej rodzice się dziwili, czemu jej na noc nie ma. Usiadłem na kanapie i włączyłem komputer, kiedy ktoś do mnie zadzwonił.

-          Halo?

-          Witaj, Niall! Tu John Fields. Tak, ten gość z baru. Podjąłeś już decyzję?

-          Tak, proszę pana.

-          A więc słucham?

-          Pojadę, bardzo chętnie – powiedziałem, udając entuzjazm.

      -     Wspaniale! Na początku weźmiesz udział w X-Factorze, a potem się ułoży! Będę po ciebie za 4 dni.         Spakuj się, chłopie i jedziemy! Do zobaczenia! – zawołał i rozłączył się. CO?!?! 4 DNI?! Tak mało, żeby spędzić czas z Martiną? Nie, to niemożliwe... : ( Posmutniałem i zacząłem rozmyślać, co wziąć ze sobą w podróż, żeby tylko nie myśleć o ukochanej...
---
Jest rozdział : D Pewnie bym go nie dała, ale dzisiaj zobaczyłam, że jakiś anonim zrobił SPAM xd Dobra jest 10 komentarzy xdxd Poza tym w końcu chciałam dodać ten rozdział :) Frumtixxie poczekasz sobie jeszcze troszkę na Nartinę xD 
***
O i chciałabym prosić Was o opinię na temat mojego rysunku : D Wczoraj zrobiłam go w godzinkę ;-] (Mam trochę słaby aparat, przepraszam xd W rzeczywstości jest TROSZKĘ lepszy xd)